Δευτέρα απόγευμα, ματιά στο μπλε ουρανό. Κυνηγητό στο δρόμο με το χρόνο, κρυφτό. Βήματα δειλά στο δυνατό αέρα. Δευτέρα απόγευμα και ο άνεμος κόντρα στο βήμα μου. Κυρίαρχη αυτή η αίσθηση που σε κάνει να νιώθεις περίεργα όταν είσαι έτοιμος να πάρεις τη στροφή, που σε κάνει να πιστεύεις ότι κάτι θα εμφανιστεί και μετά…

Θα κάνεις μια προσπάθεια να επιλέξεις το τραγούδι, αν όμως πιστεύεις ότι θα το χορέψεις με τον παρτενέρ της επιλογής σου, τότε ατύχησες. Ο Φόβος θα σε ξαφνιάσει κάνοντας την πλάγια κίνηση τη στιγμή που δε θα το περιμένεις, λέγοντάς σου με σαρδόνιο χαμόγελο «μπορώ να έχω αυτόν το χορό;» και η λαβή του θα…

Άνοιξε τα μάτια της με δυσκολία. Αυτό το πρωινό ήταν λίγο πιο βαρύ απ’ τα προηγούμενα. Στο στήθος της μια πέτρα, στο νου της κενό. Στο στόμα της γεύση από τα χθεσινοβραδινά ποτά. Έστρεψε το κεφάλι της στ’ αριστερά, σαγρέ μπεζ τοίχος. Έστρεψε το κεφάλι της δεξιά, το ρολόι έδειχνε 09:32. Το πορτατίφ διέχεε ένα…

Το μωρό αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά της θηλάζοντας. Τράβηξε τη θηλή της από το στόμα του με μεγάλη προσοχή και χαμογελώντας, σκούπισε ένα δάκρυ γάλα από τη γωνία των χειλιών του.

Πώς γίνεται το δυσοίωνο αίσθημα του φόβου να μπλέκεται τόσο έντονα με εκείνο της αγάπης; Πώς γίνεται η τρυφερότητα, το χαμόγελο και η ηρεμία να δηλητηριάζονται από κάτι αδιόρατο, συγκεχυμένο και στενάχωρο;

Δεν ήξερε πόσο καιρό παρέμεινε κρυμμένος. Μέσα στο σκοτάδι δεν υπήρχε χρόνος. Ώσπου κάποτε αποφάσισε να βγει από την κρυψώνα, ν’ αποτινάξει από πάνω του το δισταγμό μαζί με την καταπακτή που τον κρατούσε θαμμένο.