Δευτέρα απόγευμα, ματιά στο μπλε ουρανό. Κυνηγητό στο δρόμο με το χρόνο, κρυφτό. Βήματα δειλά στο δυνατό αέρα. Δευτέρα απόγευμα και ο άνεμος κόντρα στο βήμα μου. Κυρίαρχη αυτή η αίσθηση που σε κάνει να νιώθεις περίεργα όταν είσαι έτοιμος να πάρεις τη στροφή, που σε κάνει να πιστεύεις ότι κάτι θα εμφανιστεί και μετά το τέλος, αλλά μετά το σκέφτεσαι λίγο πολύ και κάνεις γρήγορα βήματα γιατί ξέρεις ότι πρέπει να την πάρεις τη ρήμάδα τη στροφή και μετά ανακούφιση. Δευτέρα απόγευμα μετράς τους περαστικούς στο δρόμο γιατί όλο σκέφτεσαι πως κάποιος σε ακολουθεί. Δευτέρα απόγευμα ο ουρανός σκοτεινιάζει, Δευτέρα απόγευμα και το άγχος της ημέρας μετατρέπεται σε φόβο για την επομένη. Δευτέρα απόγευμα, ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού, κάνει κρύο. Δευτέρα απόγευμα κλείνεις το παράθυρο και περιμένεις απ’ τα βάσανά σου σε φόβο να μετουσιωθεί ένα ακόμα.

Θα κάνεις μια προσπάθεια να επιλέξεις το τραγούδι, αν όμως πιστεύεις ότι θα το χορέψεις με τον παρτενέρ της επιλογής σου, τότε ατύχησες. Ο Φόβος θα σε ξαφνιάσει κάνοντας την πλάγια κίνηση τη στιγμή που δε θα το περιμένεις, λέγοντάς σου με σαρδόνιο χαμόγελο «μπορώ να έχω αυτόν το χορό;» και η λαβή του θα είναι τόσο σφιχτή, που κάθε ελπίδα διαφυγής θα φαίνεται μάταιη. Διαβάστε Περισσότερα

Άνοιξε τα μάτια της με δυσκολία. Αυτό το πρωινό ήταν λίγο πιο βαρύ απ’ τα προηγούμενα. Στο στήθος της μια πέτρα, στο νου της κενό. Στο στόμα της γεύση από τα χθεσινοβραδινά ποτά. Έστρεψε το κεφάλι της στ’ αριστερά, σαγρέ μπεζ τοίχος. Έστρεψε το κεφάλι της δεξιά, το ρολόι έδειχνε 09:32. Το πορτατίφ διέχεε ένα υποτονικό κίτρινο φως, απαλό στα μάτια, μα ενοχλητικό στην ψυχή. Απέναντί της το κλειστό παράθυρο, το παντζούρι κατεβασμένο, οι κουρτίνες κλειστές. Πήρε μια βαθιά αναπνοή και την έπνιξε το αποσμητικό χώρου. Το αίμα στις φλέβες της έρεε γρήγορα στέλνοντας σήματα κινδύνου. Πού στο διάολο βρισκόταν…;