Οι φυλακές των Μαύρων Βράχων φαντάζουν οι σκληρότερες του κόσμου. Σιωπηρή υγρασία, σκληρά παιδιά από την Τρουβίλ και την Λυών, τέρατα που κουβαλούν στους ώμους τους ύποπτες συμφωνίες. Ποιες κρυαγαλέες πλάνες τους έφεραν ως εδώ; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν είπε. Και εγώ; Εγώ εργάζομαι στην βιβλιοθήκη της φυλακής. Δεν έχω όνομα, μόνον έναν αριθμό. Δεν περπατώ, μόνον φτερουγίζω, σαν ένα παλιό κλίτος που χάνει για πάντα τον ρυθμό του. Τακτοποιώ τα παλιά συγγράμματα, ξανά και ξανά, το φθαρμένο, δαγκωμένο τους εξώφυλλο μαρτυρά μια ιστορία, ένα μικρό και περιπετειώδες δράμα. Ζουν και εκείνα φυλακισμένα, βλέπετε, μαζί με τα σκληρά παιδιά της Τρουβίλ. Μετά την δύση του ηλίου οι τρόφιμοι αποσύρονται στις τύψεις τους. Το φως κλείνει, οι δεσμοφύλακες παραμονεύουν στον ύπνο τους. Ω, ναι, μπορείτε να τους ακούσετε μες στο χάραμα, προτού ο ήλιος σβήσει τα πάντα. Χτυπιούνται στα κελιά τους, παρασύρονται από την μυρωδιά της ταπεινής, της πιο βρώμικης ζωής. Φάρμακα, αίμα και μυραλοιφές σαρώνουν τις πτέρυγες μαζί με τους ξύλινους κρότους του κόσμου που κυλά και κυλά και κυλά.

Διαβάστε Περισσότερα